Vetrekkende vanuit een verlangen naar het vinden van betekenis en heling onderzoekt theatermaakster Femke Van der Steen (Leeuwarden, 1999) hoe ze om kan gaan met nihilisme en goddeloosheid en hoe theater een rol kan spelen in het vinden van levensvreugde en verbinding.
In het eerste deel kadert Femke de zwaarmoedigheid die ze met vele anderen lijkt te delen. Ze tracht te duiden waar onze samenleving en het huidige paradigma te kort schiet, in het bijzonder wat betreft het aanhoudend ervaren van tevredenheid en toebehoren. Ze legt de vinger op enkele moeilijk zichtbare Hyperobjecten en trekt haar bevindingen open tot op ecologische en geologische schaal door het gebruiken van de term Antropoceen. Vervolgens brengt ze tegengewicht aan die zwaarmoedigheid en het huidige paradigma door enkele wetenschappelijke (fysische, filosofische en psychologische) ontdekkingen te benoemen die een andere, meer hoopvolle blik op de realiteit en de waarheid bieden.
In het tweede deel duidt ze het belang dat (fictieve) verhalen spelen in het scheppen van onze realiteit en wat de implicaties zijn van het steeds reproduceren van het zelfde soort klassieke verhaal. Met behulp van Donna Haraway en Ursula Le Guin denkt ze na over hoe andere, nieuwe vormen van verhalen voor er uit zouden kunnen zien, gebaseerd op duurzaamheid, verbeelding, marginaliteit en samenleven, maar eveneens hoe we reeds bestaande verhalen uit non-patriarchale samenlevingen kunnen integreren.
Ten slotte schetst ze hoe ze op theater nieuwe verhalen heeft trachten neerzetten en hoe ze dat nog verder zou willen onderzoeken. Ze zet theater in als activistisch middel, maar vertroebelt de inhoud en zet humor, ritme, symboliek, verwarring en spel in om iets anders aan te spreken dan het puur rationele. Op die manier probeert ze zichzelf te behoeden voor het hervallen in oude, gewelddadige, beperkende tendensen en te zoeken naar een zachte, mooie, aangename, rijke vorm van rebellie die overeenkomt met de inhoud en een andere manier van zijn.
